piątek, 28 lutego 2014
Metoda W. Sherborne -M. Bogdanowicz
WSiP, Warszawa 1997
Prof. Marta Bogdanowicz, znana
dziecięca psycholog kliniczna dokładnie opisuje popularną
i znaną w Polsce już od lat 70. wspomagającą rozwój dziecka metodę Weroniki Sherborne,
z wykształcenia nauczycielki wychowania fizycznego i fizjoterapeutki. Temat jest jej znany i bliski, ponieważ sama jest jedną z pierwszych osób zajmujących się tą metodą w praktyce oraz jedną z kilku trenerów w Polsce.
i znaną w Polsce już od lat 70. wspomagającą rozwój dziecka metodę Weroniki Sherborne,
z wykształcenia nauczycielki wychowania fizycznego i fizjoterapeutki. Temat jest jej znany i bliski, ponieważ sama jest jedną z pierwszych osób zajmujących się tą metodą w praktyce oraz jedną z kilku trenerów w Polsce.
Metoda Ruchu Rozwijającego ma swoje źródła w teorii
i praktyce szkoły R. Labana, który
uważał, że ruch jest wyrazem potrzeby ludzkiej aktywności. Stałe ograniczanie
go prowadzi do wzrastania wewnętrznego napięcia, stresów i zahamowań, a w
konsekwencji jest przyczyną utraty wiary we własne możliwości, zamykania się w
sobie, unikania kontaktów z otoczeniem.
W. Sherborne rozwinęła koncepcję
Labana w kierunku humanistycznym. Zwróciła uwagę na potrzebę rozwijania bliskich związków między ludźmi, istotną dla
rozwoju osobowości
dziecka,
niedocenianą i nie realizowaną w szkolnictwie. Idea wspomagania
rozwoju dziecka przez nawiązanie więzi emocjonalnej z innymi ludźmi pogłębiła stała się podstawą jej własnej metody, którą d
można by nazwać „psychologią ruchu".
Metoda Ruchu
Rozwijającego (MRR) Weroniki Sherborne fascynuje swoją naturalnością, prostotą
i uniwersalnością. Jest doskonała zarówno dla dzieci ćwiczących w warunkach
przedszkolnych, jak i w zabawie z rodzicami, o czym można się przekonać sięgając
po tą książkę
i „testując” podane przykłady w domu.
i „testując” podane przykłady w domu.
Podstawowe założenia metody to
rozwijanie przez ruch:
1) świadomości własnego ciała i
usprawniania ruchowego,
2) świadomości przestrzeni i działania
w niej,
3) dzielenia przestrzeni z innymi
ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Przedstawione
przykłady pozwalają m.in. zdobyć pewność
siebie i poczucie bezpieczeństwa w otoczeniu, nawiązać kontakt i współpracę z
partnerem i grupą, pomagają w pracy z dziećmi nadpobudliwymi, jąkającymi się, z
zaburzeniami emocjonalnymi.
czwartek, 27 lutego 2014
Subskrybuj:
Komentarze (Atom)


















